Meditatieblunders en wonderen — deel 2

Je neemt jezelf overal mee naartoe.

Daar was ik... vriendje weg, baan weg (oké, die keuze was van mij — ik ben gestopt omdat ik daar niet gelukkig was), en eerlijk gezegd... ik was ook een beetje mezelf kwijtgeraakt. Het plan was om mijn omgeving te veranderen, wat mijn leven zou veranderen — tenminste, dat dacht ik. Maar sommige lessen kun je niet achterlaten... ongeacht waar je naartoe verhuist.

Paniekmodus: geactiveerd

Ik had gehoopt dat de 10-daagse Vipassana-cursus die ik volgde, me magisch alle inzichten zou geven waar ik naar op zoek was, en dat ik als een gloednieuwe, verlichte versie van mezelf zou tevoorschijn komen.
Maar nee — het voelde helemaal niet zo.
Mijn geest ging op volle toeren draaien: Wat nu? Hoe kan ik stoppen met me een totale verliezer te voelen? Zoals een slachtoffer? Ik was boos op de wereld, en eerlijk gezegd, ik vond mezelf ook niet echt leuk. “In verzet ligt lijden,” zoals Eckhart Tolle zegt.
De realiteit bestrijden maakt je alleen maar meer aan het lijden, maar niets voelde goed en dus was ik constant in verzet tegen wat er op dat moment was.

Een telefoontje dat alles veranderde

Toen kwam er een telefoontje dat alles zou veranderen.
Iemand vroeg of ik geïnteresseerd was in een baan in Zwitserland, werkend voor een internationaal modemerk. Eerlijk? Ik was na 12 jaar eigenlijk wel klaar met de modewereld... Maar hey — ik had een plan nodig. En wat is een beter plan dan helemaal opnieuw beginnen in een nieuw land, met een nieuwe baan en nieuwe mensen? Ik zei ja zonder aarzeling.
Vijf interviews en één bedrijfsbezoek later, hoorde ik eindelijk de magische woorden: “Je bent aangenomen!"
Ik herinner me dat ik het gevoel had dat er een enorme last van mijn schouders was gevallen.
Eindelijk kon ik opnieuw beginnen — een nieuw leven vanaf nul opbouwen.
Mijn eigen Eat, Pray, Love verhaal — alleen met Timberlands in plaats van sandalen.

Een nieuw begin (soort van)

Na het nemen van afscheid, kwam de grote dag.
Toen het vliegtuig opsteeg, had ik tranen in mijn ogen — tranen van opluchting en opwinding.
Dit is het. Ik laat alles achter wat me vast liet zitten... toch?
Een paar uur later begon de realiteit door te dringen.
Was dit echt de juiste beslissing?
Wat dacht ik?
En waarom in hemelsnaam verhuisde ik naar een land waar ik de taal niet eens sprak?

Op mijn eerste dag ging ik op pad om mijn nieuwe omgeving te verkennen.
Wetende dat mijn gevoel voor richting niet bepaald mijn sterke punt is, hield ik mijn wandelingen eenvoudig — alleen rechte lijnen, gewoon om veilig te zijn.
Er was een kerstmarkt aan de gang — gezellige kraampjes, glühwein, handgemaakte cadeaus, fonkelende lichten. Het zag er allemaal prachtig uit. Maar van binnen voelde ik die gezellige, magische sfeer niet.
In plaats daarvan voelde ik me... losgekoppeld. Niet de frisse nieuwe start die ik me had voorgesteld.

Lessen die ik niet had verwacht

Toch had het leven andere plannen voor mij. In de volgende vier jaar werkte ik hard, reisde ik vaak, en ergens onderweg vond ik de liefde van mijn leven.
(Geen knappe Italiaan — maar een knappe Nederlandse jongen die ik eigenlijk al kende sinds ik 13 was. Hij was de broer van mijn toenmalige beste vriendin.)
Hij woonde toen in Kroatië, ik woonde in Italië... en op de een of andere manier, na 20 jaar zonder contact, kruisten onze paden elkaar weer (dank je, sociale media).

Ik ontmoette ook geweldige mensen van over de hele wereld en had de kans om met leuke collega's uit veel verschillende culturen te werken.
Ik herontdekte delen van mezelf, beetje bij beetje.
Maar als ik echt eerlijk ben, was er altijd dat gevoel op de achtergrond — een stille onvrede die ik niet helemaal van me kon afschudden.
En dat oude gezegde bleek echt waar te zijn:
Je neemt jezelf overal mee naartoe.

Ik was niet waar ik wilde zijn. Ik had een geweldige baan, een goed salaris, ik woonde in Italië aan het Comomeer en werkte in Zwitserland. Ik had fijne vriendschappen gesloten — en toch was ik niet gelukkig met waar ik in het leven was.
Alles kan er van buitenaf perfect uitzien, maar als je niet gelukkig bent met wie je van binnen bent, doet dat er echt niet toe.

Vier jaar later gebeurde het ergste wat me ooit is overkomen.
Mijn vader ontwikkelde complicaties na een operatie en overleed.
Het gebeurde allemaal zo snel.
Na de begrafenis nam ik een besluit: de tijd is te kort, en ik moet mijn hart volgen.
Een van de beslissingen die ik nam was om terug te verhuizen naar mijn geboorteplaats — om dichter bij mijn moeder, familie en vrienden te zijn.

Wordt vervolgd...
Verhuizen naar het buitenland loste niet alles op.
Maar het opende iets — en zette de toon voor een geheel nieuw hoofdstuk.
Want terugkomen thuis na meer dan 20 jaar... is op zich al een reis.
Hoe maak je weer contact met een plek die je ooit achterliet?
Hoe bouw je een leven dat past bij wie je (nu) bent geworden?

Deel 3 komt snel.

Blijf magisch,
Madelon